Bóg działa mając wolną wolę i nam też dał wolną wolę do działania, nie zmusza nas do niczego, a jak każdy Ojciec jednocześnie martwi się o nas patrząc na nasze zachowania. Czy wy przestajecie kochać swoje dzieci, jeśli nie robią tego, co im nakazujecie dla ich dobra, choć one w danym momencie tego nie rozumieją? Nie! Nadal je kochacie, ale wasze serca się wtedy trwożą, bo wy już wiecie jaki będzie wynik tego działania. Czasami próbujecie w różny sposób im przemówić do rozsądku, ale ani prośba, ani groźba nie dociera do nich, czekacie więc cierpliwie niepokojąc się, kiedy wreszcie zrozumieją. Niestety czasami trwa to bardzo długo. Patrzycie niejednokrotnie na upadek swego bliskiego, bo inaczej nie można do niego dotrzeć, ale pozostawiacie go własnej wolnej woli, aby w końcu doszedł do zrozumienia i zobaczył to, co chcieliście mu pokazać, aby się nauczył i zrozumiał. Działaliście z miłością, aby ustrzec go od błędu, od złego, ale bliska wam osoba wybrała inną drogę, nieraz trudniejszą, robiąc sobie samemu krzywdę jak i wam. Nie poddajecie się, kochacie nadal mimo bólu i krzywd, walczycie nieustannie o własne dzieci, o bliźniego, bo miłość w was bez względu na ich myśl, słowo i czyn jest tak wielka. Nie zapominajmy, że Bóg jest naszym Ojcem, naszym Stworzycielem i wie co dla nas jest najlepsze. Trwoży się i martwi znając wynik naszego złego postępowania, gdy nie chcemy go słuchać ulegając namowom, podszeptom złego, kiedy nie chcemy iść Jego drogą, którą nam wskazuje i którą dla nas wybrał. Ale nam wydaje się, że wiemy lepiej. Pamiętajmy, że nasz Ojciec umiłował nas i ukochał i nigdy nas nie przestaje kochać, czeka cierpliwie, aż zrozumiemy. On nieustannie wyciąga swą Ojcowską dłoń, byśmy się jej uchwycili i powiedzieli w pokorze: – Tato! Przepraszam! Ja też Cię Kocham! Poprowadź mnie do swego domu w niebie. Nie zasmucajmy naszego Ojca i mimo naszych słabości trzymajmy Go mocno za rękę i z ufną pokorą dziecka idźmy za nim Jego drogą, do naszego mieszkania w niebie. Amen
